Bokmålsformannen Steinar Øksengård skriv entusiastisk for ivaretaking av det eine av dei tvo riksmåli som offisielt er i bruk her i landet – ”Bokmålet”.

Dette målet – ”bokmålet” det er i bruk av berre 90 % av folket i landet, og det er alt for lite, meiner tydelegvis dei som er med i Bokmålsforbundet. Etter det me skynar Steinar Øksengård av, so burde nynorsk upplæringsmål ikkje hava eksistensrett i det norske skuleverket. Han fører faktisk ”prov” for at dei norske dialektane er godt ivaretekne med bokmålet som upplæringsmål i skulen. Og nettupp fordi at det er so fåe som nyttar seg av tilbodet um nynorsk som upplæringsmål – so finst det eit forbund – ”Bokmålsforbundet” – som hev som fyremål – å rydja ut det litle som enno er att av slike tilbod !

Det dreier seg um ei minoritetsgruppe som ser det som ei verdfull uppgåve å verne um å ivaretaka dei restane av det norske skriftmålet – endå um denne gruppa tel berre 10% av folket i landet. Men ikkje ein gong desse tie prosentane skal hava lov til å eksistere som nynorskskrivande !? Det dreier seg um overføringer på ”tre-sifrede millonbeløp” å halde denne minoritetsgruppa i live! Og det er – skynar me – heilt forkasteleg, etter det bokmålsformannen hevdar.

Kva då med t.d. samekulturen ? Kva kostar det oss å halde den i hevd ? Er bokmålsforbudet ein like aktiv forkjempar for å utslette denne kulturen ?

Når det gjeld ivaretaking av dialektane, so hev Agderposten sloppe til eit par innlegg um ”ærendalsdialekten”. Dette må segjast å vera sers prisverdigt – serleg sett på bakgrunn av ein sers krenkjande uthenging av av eit skriftmål som – faktisk høver som hand i handske – med talemålet i dei indre bygder der Agderposten hev sitt nedslagsfelt – som Agderposten presterte å gjera - for stutt tid sidan.

Desse tvo innleggi som eg siktar til – ”Ei evntyrleg historie – om ærendalsk” – 5.februar og i dag 10. Februar, 2003.02.10 ”Farvel, ærendalske dialekt ?”

Båe innleggi råkar narreskapen midt i blinken.

Narreskap kann me praktisere med so mangt, men det enklaste og næraste å gripe til for å gjera seg til lått og løgje – det er talemålet. Me nordmenn (og nordkvinner) er so heldige (?) at me hev ei serskilt historie – ei historie som er som laga til nett dette fyremålet – å gjera oss til narrar – for både kvarandre – og for andre.

Dømi med ”ærendalsdialekten” gjev eit so klårt bilæte av det som skjer – det som hev utspela seg gjenom heile soga vår frå på trettan hundradtalet – då dronning Margrete gjorde sitt inntog i landet. Etter den tid tok nordmenn til å apa etter både kongehus og danske embetsmenn – og smått um senn – det gjekk ikkje so snøgt i dei dagar – etter de me kann skyne – so tok og nordmenn til å skrive – og då måtte dei skrive på det målet som kongehuset og embetsstanden skyna. Nordmenn vart – på det viset – på ei vis – noko lik dei store og megtige i landet – og umsider tok nordmenn til å eta kirseber med dei store – dei tok til med å tala dansk. Men dansk mål høvde ikkje for norsk tunge, so det vart berre knot. Dette hev ikkje nordmenn slutta med å freista å gjera enno.

Etter kvart vart knotet etabert som eit serskilt mål. Det fekk heidersnavnet ”NORSK” medan det norske målet fekk nemningen ”NYNORSK!” I dag lærer difor norske skuleelevar NORSK som hovudmål og ”nynorsk” som sidemål – på same vis som um det var eit framandmål – jamført med t.d. engelsk.

Dei nynorskbrukande nordmenn minner oss stendigt um upphavet vårt – og kven me - i realiteten er. Det gjev oss eit visst samvitsnag for at me sviktar vår eigen identitet. Det er veldig sårande. Me må difor sjå til å kneble dei som driv med den slags. Det er visseleg den fremste årsaki til at det norske folket – 90% (?) må ”bekjempe” nynorskupplæringi i landet.

Sumt teiknar i retning av at det skal lukkast å rydde ut det litle som er att av det norske målet i Noreg. Då kann me syngje i kor : ”Seieren er vår, vi har vinni , seieren er vår” Det er typisk NORSK !