Fyreord.
Me liver i
den etterdanske tidi. So hardt hev dansken haukride vårt embætsstand,, at
norske hermenn iår laut hava serskilt løyve av riksens styremagter til å skriva
landsens eige mål.
Men so
lenge hev me skrive dansk, og so lite hev me lært av vårt eige, at
norsken for mange fell tung i skrift. Ordleidingi fær ofte ein dåm av
hjelpeløysa, og ordi stend stive i setningi som staurar i ein skigard.
Det er fyreloga mi med dette vesle skriftet å eggja
ein og annan hermann - og andre med - som inkje vågar seg ut på målvegen på eigi
hand. Samstundes vilde eg rydja undan nokre av dei verste meinsperrorne,
som låg i vegen deira.
Frå fyrst av var det meiningi mi å koma med ei liti
ordlista sist i boki. Her skulde du ha funne slike ord frå hermålet, som inkje
stod hjå Vidsteen eller Schjøtt. Men eg fælte meg av. Eg var dessutan rædd, eg
vøre for tidleg ute; for enno er det ikkje samla alt det ordfang, som finst ute
i bygderne. Inkje trur eg då, heller, at ordlista kjem til å tapa ved å få
liggia eit par år og godgjerast. Skulde du ha nokre fine norske ord å senda meg
- ja um det so berre var eit einaste eitt, so skal eg lova deg både takk og æra
i løn.
Eg fylgjer den rettskrivingi, som kyrkjedepartementet
i 1901 fastslo for det norske riksmålet.
Oslo i
september 1909.
Einar
Sagen